De Mont Ventoux beklimmen om kanker de wereld uit te helpen!
Wat een doelstelling, hè? Als ik heel eerlijk ben, schuurt deze doelstelling een beetje bij mij van binnen. Wanneer ik hem weer voor het eerst hoor, is mijn eerste gedachte twijfelachtig: is dit niet te utopisch? Is het wel haalbaar?
Die twijfel heeft alleen helemaal niks te maken met OF we kanker de wereld uit gaan helpen, maar alles met de vraag WANNEER. Dat tijd schaar is, ondervinden we - het gezin en de familie - aan den lijve nu mijn moeder inmiddels 3 jaar geleden te horen kreeg dat er geen kans meer is op genezing. Het is bijzonder wat zo'n boodschap te weeg brengt. Bijzonder k*t en bijzonder mooi!
Ziek zijn verbindt namelijk enorm; gedeelde smart is halve smart. Het leert mij ook om te onthaasten, te genieten van de kleine dingen in het hier en nu. Ik kan enorm genieten van een kopje thee bij mijn ouders thuis, samen kerstontbijten of een dagje weg. Het hoeft niet groots en spectaculair, maar dat mag natuurlijk wel. Het samen zijn, is wat er toe doet. Samen er doorheen, omdat je samen sterker bent!
Op 7 en 8 september ga ik samen met Niels, Mischa en Wesley, de strijd aan tegen de Mont Ventoux. En dat is natuurlijk een peulenschil in vergelijking met de strijd tegen kanker. Ik ben blij dat ik met een beetje (veel) afzien, mijn steentje kan bijdragen aan o.a. nieuw onderzoek naar kanker en de doorontwikkeling van behandelmethoden.
Ik vind het kei-spannend, maar ik heb er het volste vertrouwen in omdat ik het wel zelf, maar niet alleen hoef te doen.
Delen