Het grote verzet tegen kanker!

Ik heb meerdere redenen om mij in te zetten voor dit goede doel:

Mijn vader is overleden aan longkanker toen ik één jaar oud was.

Ik had gelukkig een hele lieve moeder, drie broers en vier zussen die zich met alle liefde over mij hebben ontfermd. Daar ben ik ze dankbaar voor, omdat zij het gemis voor mij minder groot hebben gemaakt.

Maar toch is het te verdrietig voor woorden dat een kind zonder vader moet opgroeien. 

Mijn lieve, grote en sterke broer kreeg op 28 jarige leeftijd kanker. Ik was toen 12 jaar. Mijn twee oudste broers hebben de vaderrol op zich genomen toen onze vader was overleden. Toen vond ik ze al volwassen genoeg daarvoor, nu besef ik mij dat zij zelf pas 18 en 17 jaren oud waren...
Een van deze broers kreeg de vreselijke ziekte; kanker. Het was een hele spannende tijd. Zijn overlevingskans was klein. Gelukkig heeft mijn broer het overleefd en is hij nog steeds bij ons. Dankzij de kennis, nieuwe technologieën en innovaties die er de afgelopen jaren zijn bijgekomen, leeft hij nog. En hij heeft nog meerdere keren voor mij in de bres kunnen springen en zijn vaderrol verder uit kunnen voeren. Inmiddels is hij 'gewoon' mijn leuke broer waar ik veel plezier mee beleef. 

En dan heb ik nog een toffe zus. Een zus waarmee ik mijn kinderjaren zij aan zij heb doorgebracht. We schelen maar 2 jaar met elkaar. Wij waren (en zijn!) onafscheidelijk van elkaar.
Zij kreeg op haar 30e ook de diagnose kanker. De schrik is onbeschrijfelijk. Wederom een vreselijke en spannende tijd, waarin angst, verdriet, hoop en wanhoop de regie nemen over het leven. 

Zij in de bloei van haar leven, met haar jonge gezin met drie kinderen, had kanker. Ik had nog voor de grap gezegd tegen haar dat ze wel heel lang een dikke buik hield van haar laatste zwangerschap...
Het was een enorme cyste aan eierstok is d.m.v een buikoperatie verwijderd. De eierstok was niet te redden. Uit de kweek uitslag kwam naar voren dat er kankercellen waren gevonden en moest zij na 6 weken opnieuw een grote buikoperatie ondergaan waar de rechter eierstok en baarmoeder is verwijderd. Gelukkig waren er geen verdere kankercellen in deze organen aanwezig en na 5 jaar onder controle te hebben gestaan bij de oncoloog heeft zij het proces af kunnen ronden.
Godzijdank is zij er nog en genieten we van het leven.
Wederom dankzij de stappen die de medische wereld maakt. 

Angst regeert altijd in mijn leven. Angst om nog meer dierbaren te verliezen aan kanker, angst om zelf de diagnose te krijgen, angst om zelf je kinderen achter te moeten laten. Naast een bourgondische levensstijl die een Mijnheer(tje) zichzelf goed kan toebedelen, staat tegelijkertijd de hypogondiër centraal.  

Tijdens mijn werk als medisch secretaresse op de afdeling Oncologie heb ik gezien dat wetenschappelijk onderzoek voor behandelingen, operaties en medicijnen van ontelbaar groot belang is voor het genezen van kanker. Er is tegenwoordig al zoveel meer mogelijk dan 39 jaar geleden (toen mijn vader overleed), maar we zijn er nog niet.

Daarom wil ik mij graag hard maken om met Groot Verzet de Mont Ventoux te beklimmen. In de hoop dat we onze dierbaren niet meer verliezen aan deze verschrikkelijke ziekte. 

Samen tegen kanker...