Mijn eerste blog

Jullie hebben lang moeten wachten op mijn eerste blog.

Wie mij nog niet kent, zal ik mij eerst kort voorstellen.

Ik ben Moniek van Wandelen, 35 jaar en woon in het mooie dorpje Maria Hoop te Limburg. Opgegroeid in een hecht gezin van vijf. Pap, mam en 2 broers. Later is er aanhang en kinderen bijgekomen. Een hechte familie die bijna alles samen doet.

In mijn vrije tijd wandel ik graag samen met mijn honden in en rondom de bossen. Ga soms met vrienden grotere afstanden wandelen. Heerlijk je hoofd leegmaken en genieten van de gezelligheid.

Maar ja, je dan opgeven voor dit evenement. Ik heb er niet lang over hoeven na te denken. Zelfs vrienden overtuigen om mee te gaan doen, was niet moeilijk. We hebben ieder zo helaas onze eigen redenen. En ja, mensen die mij goed kennen. Weten dat ik normaal gesproken niet veel vertel hierover. Maar het is zo belangrijk om mijn doel te behalen.

Nadat mijn moeder vorig jaar februari (2022) opnieuw getroffen werd met borstkanker, helaas al voor de 3e keer. Stond ons leven weer op de kop. Op het moment dat je zo’n nieuws krijgt, zakt de grond onder je voeten vandaan. Maar mam doet het gelukkig super goed en houd zich sterk. Als gezin proberen we haar allemaal te steunen. Er zijn zeker momenten van verdriet, frustratie en onmacht. Maar je kunt niks doen op zo’n moment, dan je overgeven aan de medische wereld. Hopen dat er weer nieuwe medicaties zijn om tegen deze ziekte te strijden. Als gezin staan we gelukkig voor elkaar klaar om dit samen te dragen. Mam doet het niet alleen.

Helaas bleef het afgelopen jaar het hierbij niet. Pap kreeg totaal onverwacht in juli een herseninfarct. Toen zakte de grond pas echt weg. 2 ouders die vechten voor het leven. Gelukkig vocht pap hard en wilde hij hier goed uitkomen. Ik ben samen met pap gaan revalideren, omdat dit voor mam te zwaar was. En wonder boven wonder ging de revalidatie snel. Je zag hem vooruit gaan. Van verlamd naar lopend. Van niet kunnen slikken naar eten. Het was zo mooi, om dit samen te mogen doen. Dat hij eindelijk eind september naar huis mocht. Helaas van erg korte duur. Want hij bleek achteraf toch zieker dan verwacht. Ook hij kwam weer in de medische molen terecht. Onderzoek na onderzoek, en we kregen weer te horen dat het waarschijnlijk om kanker zou gaan. Wachtende op een operatie, gaf zijn lichaam het op. Afscheid moeten nemen, wat je nog zo lang had willen uitstellen. Maar het was ons niet gegeven.

Opgeven was en is geen optie, want mam vecht nog elke dag. Samen met de rest van ons gezin, blijven we dit samen doen. Hoop blijven we houden op medicatie die kanker kan genezen.

Voor velen is mijn verhaal een ver van mijn bed show. Dat was het voor mij ook. Maar je weet nooit wat morgen je brengt.

Ik hoop dat deze ziekte jouw of je familie nog niet is overkomen, want zo’n situatie gun je niemand. Maar als het wel zo zou zijn, wil jij toch ook dat jezelf of je naasten geholpen en genezen kunnen worden?

Ik zet mij in om op 7 september de Mont Ventoux op te wandelen, om onderzoek naar kanker mogelijk te maken. En dus hopelijk meer genezing.

Daarnaast wil ik ook alvast de eerste donateurs bedanken. Ik heb mijn streefbedrag nog niet bereikt. Maar dit motiveert mij om door te blijven gaan.

Wil jij mij nog helpen, mijn bedrag op te halen voor september? Elke donatie is welkom, hoe klein dit ook mag zijn.

Dit mag via mijn persoonlijke actiepagina.

https://www.grootverzettegenkanker.nl/fundraisers/moniek-van-wandelen

In ieder geval bedankt ❤