

Nog te gaan
Ik ga fietsen tegen kanker. Niet echt tegen kanker, maar tegen een berg. Een flinke berg. Namelijk: 24,4 kilometer, 4,9% omhoog. Ik vind het met de auto al ver. Ik kan me er nog geen voorstelling van maken over hoe steil het zal zijn en hoe kapot ik zal gaan, maar het zal in het niet vallen bij de uitdaging die anderen aangaan in de strijd tegen Kanker. Op het moment van fietsen is het 8 jaar geleden dat mijn vader, Ruud van der Neut, is overleden aan de gevolgen van Kanker. Nog iedere dag mis ik hem en iedere dag is er de wens dat het anders kon. Ik hoop met mijn prestatie dat ik anderen de moed en het doorzettingsvermogen kan bieden die je nodig hebt om met kanker te dealen.
Ik fiets voor mijn vader. Ruud, ik heb je uiterlijk, humor en nuchterheid meegekregen. Laat me ook asjeblieft jouw doorzettingsvermogen hebben om deze uitdaging tot een succes te maken.
Ik fiets voor mijn lieve schoonmoeder. Lucia, je doet het zo goed en je bent zo’n lieve en waanzinnige inspiratie voor hoe het ook kan in het leven.
Ik fiets voor alle andere mensen die zelf met kanker te maken hebben. Laat je hoofd niet hangen en kijk het leven met een glimlach tegemoet.
Mijn vader zou waanzinnig trots zijn en zou vooraan staan om ons naar boven te schreeuwen. Hij heeft mij verteld dat hij vanaf een wolkje zou toekijken met wat ik aan het doen ben. Deze woorden geven mij vleugels en zorgen ervoor dat ik iedere uitdaging aan kan. Letterlijk vleugels, want ik vlieg met een setje vleugels die berg op!
Wil je mij supporten net zoals mjin vader dat zou doen en een plekje verdienen op mijn vleugels? Laat dan een kleine donatie achter. Mijn dank is groot.
Je moet het wel zelf, maar hoeft het niet alleen te doen
Delen